Alles op zijn tijd

Ik vervloek die extra beker cappucino. En het delicate knapperige gebak. Ik roep de gruwelen van de menopauze op - het zweten uit de hel met suiker, alcohol, bloem ... maar bestel en ontdek het.
Deze behoren 's ochtends tot het bezoek aan mijn koffieman. Hier zit ik en schrijf, werk, denk en lees.
Een paar uur voordat de zon tussen de huizen drukt. Een cappucino en een gebak, een fles water en een grote glimlach.
Een kort gesprek in Italiano waar ik meer woorden leer. Mijn eigen ambitie is om tien woorden per dag en een uitdrukking te leren.
Onlangs heb ik Coppolo geleerd - toen de koffieman vroeg of ik elektriciteit nodig had voor mijn computer. Hij is zo aardig. En hij lijkt extra gelukkig.
Ik denk dat hij zijn beweging verkocht die hij al meer dan zes maanden heeft geprobeerd. Ik heb er zelf over nagedacht.
Maar het is te vroeg. Zeker, er zijn de dromen om Zweedse pekelkoekjes voor de Italianen te bakken. Alles op zijn tijd.

Direct naast me, op onze kleine doorgang buiten de koffie, kwam een ​​klein bedrijf uit misschien tien mensen.
De koffieman verscheen snel een kleine tafel met champagne -bril en frisdrank. Het bruidspaar dat uit het niets verscheen, was gemakkelijk gekleed in zomerkleding en het bruidsboeket bestond uit met de hand geplukte weide bloemen.
Dit waren meestal gedroogde grasvariëteiten, niet veel dat op dit moment bloeit.
Maar zo leuk. Het dagelijks leven Een gewone woensdag in mijn kleine dorp is zo liefdevol als je gewoon je ogen opent en de werkelijkheid laat.

Elke ochtend maak ik van de gelegenheid gebruik om een ​​paar uur vroeg te werken voordat de hitte het overneemt. Dan neem ik een ochtendwandeling door het dorp, kruisen en oversteken.
Zegt Gomorron tegen degenen die mij herkennen.
Dan heb ik ontbijt (dolche - zoete gebakjes ... en koffie en de Italianen verrassen 1 liter water). En dan ga ik het dorp in en ga in de schaduw zitten en blijf werken.

Ik volg de zon en zijn schaduw. Verschillende plaatsen op verschillende tijdstippen.
Midden op de dag kan ik niet eens buiten zijn. Op dit moment is het 35-37 graden in de schaduw.
Ik train mentaal over het beheren van de hitte, maar soms val ik erdoorheen.
Dan trek ik binnenshuis en knuffel de airconditioning.

Het plezier als ik vele malen per dag en avond voor mijn wandelingen ga, is dat de meeste dorpelingen tegenwoordig zeggen dat Gomorron, Gomiddag, 's avonds naar me toe gaat.
Dan hoor ik dat de gesprekken tussen de tantes stil zijn als ik voorbij loop en dan beginnen ze te gooien en te gooien ... roddelen ... waarschijnlijk over mij en mijn reguliere bezoeken.
Ze weten meer over mij dan ik zelf ken. En ik glimlach gelukkig naar mezelf en denk dat het precies is. Wat gebeurt er in het kleine dorp waar je over moet roddelen.
Wat moet je nog meer doen ??

Op de terugweg vanmorgen rende de kontste oude man de heuvel af. Hij schreeuwde senior, senior, naar! Ik stopte en glimlachte, wachtte hem, nieuwsgierig naar wat hij in zijn hart had.
Hij zei in gemengd Italiaans/Engels, we waren gisteravond naar je op zoek. We hadden een ferragustom diner buiten en wilden je uitnodigen, maar we wisten niet precies waar je woonde. Oh, ik zei. Heel erg bedankt, zo ongelooflijk vriendelijk.
Ik vertelde je dat ik op zoek ben naar huizen in het dorp en dat ik hier elke andere week werk. Oh ik weet dat ik het weet, hij zwaaide met zijn hand.
Je wordt de volgende keer uitgenodigd!

Toen ik hem bedankte, kwamen de tranen in mijn ogen op, kun je gelukkiger zijn?
Kun je een groter welkom krijgen? Ik ben hier nog niet eens verhuisd.
Toch ben ik hier al deel uit van het dagelijks leven.
Hier ben ik gelukkig in het merg.

Bedankt voor het delen van mijn geluk Italiano.
Amore m.