Un altro cappuccino per favoriet

Na een hele dag in de fabrieken in meer dan 30 graden hitte en ook een zeer succesvolle, reed ik dood maar tevreden naar huis. Een paar chocoladestukken moesten me gezelschap op de weg houden. Vrijdagavond wilde iedereen naar huis en gezellig bij het gezin bij zonsondergang. Er was veel verkeer, maar ongewoon kalm om Italië op een vrijdagavond te zijn.

Ik parkeerde op mijn gebruikelijke plek en pakte de auto met alle monsters, dus ik hoef het morgen niet te doen in gloeiende zon en 35 graden. En toen trainde ik de heuvel op en de heuvel af richting Jonnis Maramaldo. Ik klopte op de zwarte kat die, zoals altijd, op me staat. Alle buren zaten in de prachtige avond en gebabbelden en het werd heel hallo hallo - Gianni, Julia, Jonni en iedereen met wie ik heb gezien maar niet sprak. Gianni presenteerde ze snel en klaagde tegelijkertijd over zijn rugpijn. In deze buzz komen is als het snel pannen van een docuszeep uit de jaren 80. Je geniet gewoon van alles wat in één keer gebeurt. En tegelijkertijd lacht lacht met vreugde, geluk, in het kennen van deze geweldige mensen en de bubbel die vooral gaat over roddels en kwalen en voorzichtige vragen om me te leren kennen.

• Maria! Heb je al een huis gekocht !! ??? Gianni schreeuwde voor mij.
• NEE! Plots waren ze niet te koop Gianni! Kun je me helpen, ik schreeuwde terug en stopte. Hij belde zijn vrouw, Julia, en vroeg haar of ze het nummer voor Jumbo had - een grote kerel die haar huis onder Jonnis verhuurt. Plots werd een man vol verf vergezeld voor onze groep en Gianni vroeg of hij het nummer voor Jumbo had. Hij zei nee, maar mijn vrouw heeft en ook ze verhuurt ook appartementen. - Roep uw vrouw, Gianni, erg blij om het middelpunt te zijn, stak zijn ogen aan. Dus flips werden een mooie vrouw (en Ascool Rental Entrepreneur, het bleek naar voren te komen en ze trok me weg met een computer en alles en opende haar huizen en appartementen. Allemaal even geweldig. Huis uit de middeleeuwen. Met het uitzicht om voor te sterven. Maar alsjeblieft iemand, mijn leven is als een film. Hoe kun je zo'n voor de hand liggend lid van het dorp zijn zonder hier al te wonen? Ik smoor mijn arm. Iets niet dwingen is het ding, denk ik. Om onder stapel te gluren en te kijken. Mijn persoonlijkheid past hier.

Met de zakken vol telefoonnummers en suggesties voor huizen en schuilplaatsen om te huren totdat ik mijn huis vind om te kopen, giechelde ik helemaal naar het plein en de koffie, die niet alleen koffie te bieden heeft die ik heb ontdekt. Een rood drankje werd snel trol. Ik vroeg om Aperol maar kreeg Campari. Ik bedoel rood zoals Red Hahaha ... kwam ook overeen met de servethouder en mijn liefde voor het dorp.

Ik weet dat het huis naar me toe komt. Ik moet gewoon geduldig zijn. Het dorp is zo speciaal en zo geweldig. Gianni vroeg of ik me kon voorstellen dat ik ergens anders kon wonen. Eh nee - alleen hier! Lajatico is mijn thuis dat ik zei en iedereen glimlachte trots. Beste Gianni! Dit kleine artistieke dorp met zoveel leven en liefde als je het binnenlaat en alles zijn tijd laat nemen. Liefde is het antwoord op alles. Feel Good Movie gaat door. Un altro cappuccino per favore. Amore Mio.