Diners tijdens een citroenbosje

Wanneer de dagen geel en blauw zijn met lucht tussen de zinnen. Tussen de woorden. Als alles waarvan je denkt dat het kan zitten. Als alles waar je denkt en droomt van tijd van droomt, tijd kan nemen. Het is tijd. Dan is het snel de zomer. Ik houd bijna de adem in deze tijd die over de hele wereld bloeit. In mijn Italië worden de bomen waardig door citroenen, vruchten, bloemen en kaarten van iets dat binnenkort granaatappel, sinaasappels, limoen en vijgen zal zijn. Het paradijs op aarde moet zijn om elke dag bij een citroenboom te zitten.

Als ik ooit met me zou trouwen - nee nee nee -  het gaat niet gebeuren. Omring niet een andere ramp! Maar als ... of als ik het laatste huwelijk moest ongedaan maken en de romantische illusie behouden dat je eigenlijk blij kunt zijn met iemand - dan zou ik willen trouwen onder een citroenboom of verschillende citroenbomen. En houd een diner met familie en vrienden onder een citroenbosje.

Maar als ik nog een stap verder denk, hoeft het geen romantiek te zijn die we bij de citroenbomen hebben om diners te hebben. Ik ben op zoek naar een citroenteelt. Of een tuin waar ik Marco kan vragen om een ​​verscheidenheid aan iets grotere citroenbomen te planten. Ik heb tenslotte mijn hele leven niet meer. Nu moet je grotere bomen kopen als de dromen mogen raken. Maar denk aan ...

Ik verlies mezelf in gedachten als de raapzaad buiten mijn raam, zo gelukkig is de neon gele kleur mijn hele leven. Over mijn huis, mijn honden, mijn gedachten. Over mijn slaap, over mijn dromen en over mij. Ik allemaal.

Ik zal mijn liefde nooit verliezen. Ik heb heel veel. Ik ben er verspillend mee geweest, maar het heeft misschien nooit iemand pijn gedaan die ik denk -  En ik heb nog meer over. Hoe meer ik wegneemt, hoe meer er in mijn armen achterblijft. Weet je dat soms ook?

Het is drie maanden geleden gedurende de dag dat ik inrolde voor een operatie en tijdens High Rock Music door de Rockstar Hemelfelf, het been zag en monteerde een nieuwe fijne knie. Het grinnikte daarna enkele dagen alsof de viering van het leven al opnieuw begon in een operatie door het schuim in de knieschijf te gieten. 

En zo goed is het geworden. Ik had nooit iets anders gedacht. Ik was zo ziekelijk gemotiveerd dat het perfect zou zijn. Nu kan ik 4-5 kilometer per keer lopen met de honden. Dat betekent dat ik binnenkort een golfronde kan maken. Minstens 9 holes. Ik ga elke avond naar bed met een bonkel, een beetje gezwollen over. Mijn werk, de grote boerderij, mijn leven met drie honden betekent veel beweging. Maar ik zal 150 zijn, dus net als de situatie. Een beetje pijn heeft niemand gestorven. Ik ook niet. Deze pijn kan niet worden vergeleken met vier jaar pijn van gebroken knie. Ik ben zoooo dankbaar. Morgen heb ik een video -ontmoeting met mijn operator. Ik weet niet of we een zang- en danstijd moeten hebben of dat ik moet proberen te pronken met mijn leuke nu een kleine knie. Of we nemen gewoon een snelle laatste lezing. Dat zullen we later zien. Wat ik me uit eerdere gesprekken herinner, is dat mijn arts me heeft geadviseerd om een ​​paar langere afstanden te lopen, geen peddel weer te spelen (wat mijn knie kraakte) of Dewaver doen, wat betekent dat we de ellende over 10 jaar opnieuw moeten veranderen. Hij zei niets over het niet in staat zijn om de citroenbomen te beklimmen ...

May is een fantastische maand. En dit jaar is het misschien spannender en mooier dan ooit tevoren. Ik verzamel kracht om schaamteloos in het zomerseizoen te kunnen lopen. Het seizoen waarin Reuniongården een belangrijk ontmoetingspunt wordt voor duizenden mensen die zowel in onze oase willen en moeten landen. Ik zal eindelijk kunnen genieten van de zomer op mijn prachtige boerderij. Ik woon hier weer. Ik woon hier. Hier mag nergens op worden gered. We zullen samen de beste zomer van ons leven hebben. Best. Pronto. Amore. M.